veeeeeel gedoe voor bijna niks...

Een zeer goede morgen op deze eerste herfstdag ter Australia, Victoria in Maryborough jongens, meisjes dames en heren! Hier is weer het bijna wekelijkse verslag van Lois Elizabeth Muller vanuit Down Under! (tussendoortje: dit zet ik er stiekem alleen maar neer zodat als je mijn naam op google intypt deze site tevoorschijn komt! Probeer maar uit, grappig he?)Zoals jullie hopelijk allemaal weten heeft ze nog lang geen zin om naar huis te gaan en hier voor aaaltijd wil blijven wonen omdat…. L. Muller kan geen fatsoenlijke reden bedenken want het is lekker niet waar! Al zijn er wel genoeg redenen waarom ze dat wel zou willen en kan het zich ook makkelijk voorstellen. Alleen al omdat het Department of Immigration and Citizenship (Australische Ambassade) zooo moeilijk doet om niks zou ik opzich meteen al weggaan.
Ben al kweenie hoe lang bezig met mijn visum regelen voor waarneer mijn papa, mama, broertje en zusje overkomen over anderhalve maand voor een super en lang verwachte vakantie en weer herenigd kunnen worden waar wij vijven errruug zin in hebben! Had gehoord dat ik dat visum op internet kan bestellen maar dat is niet waar want het lukt gewoon niet! Dus ik heb toen 100duizend keer gebeld naar dat prutkantoor waar je eerst 20 minuten moet wachten voordat er iemand aan de telefoon kan komen na een te lang druk 1 voor dat en 2 voor dat. Klinkt vast bekend in de oren of niet? Heel veel beltegoed aan verspilt voor niks. Ondertussen alleen maar Aboriginal en didgeridoomuziek horen, en af en toe “thanks for your patience but our staff is currently answering calls”… zoo frustrerend! Uiteindelijk is het Deanne gelukt na een half uur aan de telefoon gezeten te hebben voor een simpele afspraak daar in Melbourne. Je moet zoiets best wel vroeg regelen voor het geval dat er iets verkeerd kan gaan, je weet het maar nooit met zulk soort dingen! Een onschuldig meisje als ik kan zelfs in de gevangenis komen als het niet goed is! Dus eindelijk, mijn moeder alle reisschema’s, bankrekeningen, reis en gezondheidsverzekeringen, hun visums en een persoonlijke brief laten inscannen en naar mij opgestuurd. Ik braaf alles uitgeprint om te bewijzen dat ik niet alleen zal staan in de tijd dat zij komen en samen gaan rondreizen. Dag ervoor langer op school gebleven omdat donderdag een proefwerk was die ik toen al kon doen en de shoolfotodag gemist waar ik best van baal.

Gelukkig kon Nick mijn zogenaamde vader regelen dat hij afgelopen Donderdag in Melbourne moest zijn dus kon ik mooi meerijden, hij moet bijna elke dag ergens anders zijn voor zijn baan bij een printbedrijf. Om 6 uur op om om 9 uur in Melbourne aan te komen wat mij alleen al niet super blij maakt. Alles dubbel en dubbelcheck: paspoort, alle papieren, de rekening die 10X veel te duur is voor een weekje extra.
Kwart voor 7 in de auto en dan maar hopen dat er geen files staan… valse hoop natuurlijk want de stoplichten op een megadrukke weg waren kapot! Nick had me perongeluk bij het verkeerde gebouw afgezet wat hij ook niet kon weten, dus kwam ik daar uiteindelijk een uur te laat aan. Denk je dat je zo door kunt lopen, neehoor dan krijg je gewoon een nummertje net als bij de bakker en kun je drie kwartier zitten wachten! Ik had gehoopt om tegen deze tijd er alweer uit te zijn om nog even wat te shoppen maar neehoor dat ging dus niet door.
Eindelijk werd L005 omgeroepen wat mijn nummertje was dus ik eindelijk blij. Die man allemaal vragen gesteld over mij en waarom ik een nieuw visum nodig heb en nog meer blabla, vertelde ie doodleuk na 10 minuten typen en vragen dat mijn Money order niet correct is! Hier wou ik mee betalen want cash is niet mogelijk en pinnen kan alleen uit de muur met mijn 100% Nederlandse Rabobankpas. Nou oke, ik weer chaggi naar het dichtstbijzijnde postkantoor om het goed te regelen en weer terug gerend. En wat denk je dan… een nieuw nummertje! Dat geloof je toch niet?? Deze keer had ik L008, de B ging bijvoorbeeld heel snel die al op 140 stond terwijl ik daar nog steeds zat, zooo frustrerend! Ben wel blij dat ik gerend had van het postkantoor naar dat k*tgebouw, want zat een tijdje met een chinees meisje te kletsen die een minuut na mij binnenkwam en L010 had wat inhoudt: twee uur extra wachten!
3 keer raden hoe lang ik nu heb gewacht met mijn beste vriend I-pod… half uur… 50 min… 20 min… allemaal fout, 2 uur en 3 kwartier!!!! Dat is toch niet normaal meer? Maarja dat vonden wel meer, het meest hoploze is nog dat je niet weg kunt gaan want als je dat doet is alles voor niks geweest. Dus begon ik maar als enige uitweg het elektronische nummertjesbord te geheugenstralen. Kan je vertellen: probeer het maar niet want het helpt voor geen ene millimeter hoe graag je het ook wilt. Er is niet eens een toilet daar binnen, en beloof je dat dat niet erg aangenaam is als je erg nodig moet!
Ben ook aantal keer naar de balie geweest om “geduldig en vriendelijk” uit te leggen dat ik hier al eerder ben geweest vandaag en blablabla. Hielp allemaal niks, sprong een gat in de lucht toen L008 werd omgeroepen en huppelde er bijna heen maar ook erg chaggi. Nu had ik een een of andere rare man tegenover me met een super raar accent en hij had niet meer dan 30 aanslagen per minuut schat ik zo op zijn computer. Oke hij dus het megalange formulier bekeken wat ik had ingevuld al een paar dagen daarvoor dus ik in superspanning of alles wel goed was, alweer valse hoop!
Hij zei doodleuk dat ik maar “even” terug moest komen met mijn ouders als zij hier zijn want ik ben nog geen 18.… toen had ik echt zoiets van,, oh my god, dat kan je niet menen! Toen heb ik hem heel erg gesmeekt, en mijn charmes in de strijd gegooid en nog net niet op mijn knieën gegaan. Hij gaf toe aan mijn geweldige glimlach (ahum ahum) en zei toen maar dat ik meer formulieren moest opsturen die mijn ouders dan moeten invullen. Het komt er kort gezegd op neer dat ze gewoon moeten zeggen: “ja we zijn verantwoordelijk voor lois en zullen voor haar zorgen” thats all! En guess what… als ze dat hebben opgestuurd moet ik nog een keer terug komen om alleen even die stempel in me paspoort op te halen wat binnen 15 minuten klaar zou moeten zijn zegt ie, dat had ik nu ook kunnen krijgen als ik 18 was… hier komt ie nog een keer: dat geloof je toch niet????
Alles bij elkaar ben ik er 5 uur bezig mee geweest zonder veel resultaat! En dat alles voor een extra weekje vakantie, we gaan wel 3 weken weg maar met de andere 2 valt nog gewoon onder mijn studentenvisum. Toen ik daar zat kreeg ik al een smsje van Nick die vraagde of ik al klaar was want hij wou eigenlijk wel weg. Heel toevallig kwam ie net aanrijden toen ik het gebouw uitkwam nadat ik natuurlijk eerst wel even een wc heb opgezocht want moest heeel nodig haha.
Nick moest natuurlijk uitgebreid mijn verhalen aanhoren zonder het verwachte shoppen.
Onderweg in de auto kreeg ik ook al een smsje van mijn lieve mama die niet kon slapen en vroeg hoe het was gegaan… Volgens mij was ze nog zenuwachtiger dan dat ik was. Tot mijn grote spijt moest ik haar ook teleur stellen! Sorry mam, toen kon je zeker al helemaal niet slapen? Sorry niet mijn fout!

Oke nu zal ik ophouden met zeuren en wat vrolijker iets vertellen over mijn erg leuke dag zaterdag. Het was de dag van de prachtige bruiloft van Melinda en Ashley. Sarina en ik, de twee Exchange students van mijn school genaamd Highview zijn uitgenodigd door een heel aardige lerares. Zij is de moeder van de bruid en ons een echte Aussie wedding wou laten meemaken wat wij natuurlijk erg op prijs stellen en graag naar toe gaan!
Dus Vrijdag uit school is zij met mij naar huis gegaan en blijven slapen omdat ze ergens in de middle of nowhere woont dus 40 min elke dag met de bus naar school moet heen en terug!
Eerst nog even de plaatselijke winkelstraat door om een kadootje te kopen, twee films gekeken en veel gekletst, was super gezellig. Volgende dag ontbijten, douchen, jurken en hakken aangetrokken en optutten niet te vergeten. Ik had schoenen van een vriendin geleend die heel strak met touwtjes om mijn enkels heen zaten en dus niet erg comfortabel hehe. Moest zelfs de ritsjes aan de achterkant los ritsen om mijn knieën te buigen op het toilet, dat is toch triest? Maarja wie maoi wil zijn moet pijn lijden zeggen ze toch? Gelukkig hoefden we niet te veel lopen waar ik erg blij mee was.
Wij vonden allebei dat een Aussie bruiloft niet veel verschilt met een Duitse of Nederlandse behalve dan de taal. Het gedeelte met “ja ik wil” en “u mag de bruid zoenen” zit er allemaal bij en is het mooiste gedeelte vind ik. Ook de speeches van alle grappige familieleden en henzelf waren soms erg grappig. Melinda had stiekem een filmpje gemaakt over wat zij heeft geleerd van Ashley zoals een schaap vangen, een automaat auto rijden wat in het filmpje allebei natuurlijk hartstikke fout gaat.
Het was heel gezellig, mooie dag en lekker zonnetje, heerlijk gegeten, veel lol gehad en er zijn wel 67.385.392 foto’s gemaakt (dat laatste zal wel niet kloppen, maar wel veel).
Veel leuke nieuwe mensen ontmoet die ook erg geïnteresseerd in ons waren, je kunt nou niet bepaald zeggen dat wij echt alledaagse Australiërs zijn toch?

Nou ik vind het weer genoeg voor vandaag en volgende week meer want dan ben ik naar Darwin geweest!!!! Whoehoeee zoooveeel zin in, dat wil je niet geloven!